Вобраз неба і зямлі ў паэзіі Эдуарда Акуліна
ЗМЕСТ
Уводзіны
. Суаднесенасць вобраза зямлі з вечнымі вобразамі
. Міфалагізацыя вобраза неба
Заключэнне
Спіс выкарыстанай літаратуры
РЭФЕРАТ
Ключавыя словы: неба, зямля, вечныя вобразы, інтымная лірыка, пейзажная лірыка, Радзіма.
Абект даследавання: лірыка Э. Акуліна.
Прадмет даследавання: лірыка кахання.
Мэта курсавой работы: раскрыць вобраз неба і зямлі ў паэзіі Эдуарда Акуліна.
Задачамі курсавой работы зяўляюцца:
Ахарактарызаваць творчасць паэта з вышыні дасягненняў сучаснага літаратуразнаўства і крытыкі.
Па-новаму перачытаць лірыку Акуліна, паказаць якія важныя і актуальныя праблемы ставіў і вырашаў паэт у вершах.
Вызначыць суаднесенасць вобраза зямлі з вечнымі вобразамі;
Выявіць міфалагізацыю вобраза неба.
Ацаніць наватарскія здабыткі Э. Акуліна ў мастацкім увасабленні задумы, у раскрыцці вечных вобразаў.
Вынікі: Неба і зямля ― ключавыя вобразы арыгінальнага, непаўторнага мастацкага свету песняра.. Пры гэтым асобнае, канкрэтна-жыццёвае ўздымаецца да быццёвага, субстанцыйнага, агульначалавечага, пашыраючы прастору філасофскіх абагульненняў. Акулінская сімволіка зямлі і неба знаходзійца ў пераемнай сувязі з вялікай рамантычнай традыцыяй. Вобраз зямлі атаясамліваецца ў паэта з роднай Беларуссю, з малой Радзімай і з вечным вобразам Мадонны. Акулінскае неба ― гэта неба свабоды, высокага чалавечага ідэалу. У касмічных далях, куды сягае паэтава думка, ― прастор, воля, прыволле, і ўсё ж няма там ёй прыстанішча. бо не можа яна адарвацца ад зямлі, ад яе турботаў, болю, трагічнага лёсу людзей: Неба ў творах Э. Акуліна мае філасофскі пачатак. Яно дапамагае лірычнаму герою ствараць прыгожыя палотны, моцна кахаць, высока лятаць і мець сувязь з Богам. Зямное і нябеснае то супрацьпастаўляюцца, то яднаюцца ў душы паэта, успрымаюцца ў гарманічным адзінстве.
Вынікі курсавой работы могуць быць выкарыстаны ў працэсе выкладання курса Беларуская літаратура дваццатага стагоддзя на факультатыўных і краязнаўчых занятках у сярэдняй школе.
акулін паэзія творчасць
УВОДЗІНЫ
Колькі талентаў, выбітных імёнаў нарадзіла шчодрая зямля Беларусі! Займеўшы ці заняўшы свой пачэсны пасад, значны ўнёсак у развіццё беларускага прыгожага пісьменства зрабілі і робяць паэты Гомельшчыны. Сярод іх - М. Сурначоў і С. Блатун, А. Грачанікаў і В. Ярац, М. Башлакоў і М. Мятліцкі, А. Сыс і Э. Акулін і інш. Удумлівага прачытання, заглыбленага пранікнення заслугоўвае паэтычны свет кожнага з іх. Сёння ж размова пойдзе пра творчыя набыткі больш маладых, аднак, несумненна, адораных талентам, тонкім паэтычным чуццём аўтараў. Маецца на ўвазе Э. Акулін. А сказаць пра яго ёсць што. Не сакрэт: і Э. Акулін з шэрага тых паэтаў, творчасць якіх варта разглядаць не як яшчэ, а як ужо. Ён - ужо імя, ужо зява.
Вядома, што ў кожнага паэта ёсць свая творчая манера, тое, што дазваляе пазнаць яго голас сярод мноства падобных. I найперш асноваю гэтай індывідуальнасці аўтара назавём паэтычнае слова. Але паэтычнае слова не як абазначэнне прадмета, а як вобраз ці эмоцыя.
Паэт, бард, перакладчык, літаратуразнаўца Эдуард Акулін нарадзўся 7 студзеня (на праваслаўнае Ражство) 1963 года ў вёсцы Вялікія Нямкі Веткаўскага раёна, якая на доўгі час сталася для яго цэнтрам сусвету. Менавіта тут жыў вясковы Ікар ― захмарны шукальнік хлеба, дальні сваяк, летуценнік-штукар, якіх нараджае неба [1, с. 5], Акулін Макар (Балада пра вясковага Ікара); на глыбінях віроў шукаў новае затонленае нязграбнымі рукамі хлопчыка вядро (Балада пра затопленае вядро); тут цэбар (калодзежнае вядро) ператвараецца ў вясковага Цэзара, бо ён за поўняй нырае ў неба, каб прасватаць яе; менавіта тут было тое, што нельга ніколі забыць:
Hi поўні ў пойме смугі,
ні крылаў купальскае ночы,
ні першай залевы валос на лугі,
ні сумам змялелыя вочы...[1, с. 17].
Адтуль плыве вечнае Святло мамы, а таму ён будзе маліцца на гэтае святло да таго часу, покуль будзе мой шлях відзён... Эдуард Акулін усклікае:
― Мама, імя тваё свяціцца
― Хай ад сёння ― да скону дзён.
Гэта ж ты мяне нарадзіла.
Што змагла ― то ў жыцці дала...
Ты і ёсць для мяне ― Радзіма.
Не прывыкну казаць ― была [1, с. 29].
I цяпер як свята ўспрымае Эдуард Акулін вяртанне ў родную хату, якая захавала памяць пра дзяцінства, адзін з асноўных этапаў станаўлення і сталення паэта. Да гэтага часу ў ягонай паэзіі будзе пралівацца біблейскі дождж ад Грамыкаў і да Свяцілавіч, мова ягоная ― гэта сасна паміж Нямкамі і Гомлем, і пакуль будзе яна стаяць маяком на зямлі, ён, як пералётны птах, не забудзе шлях на Радзіму (Мова).
Скончыўшы ў 1979 годзе Вяліканямкоўскую школу, ён становіцца студэнтам ГДУ імя Ф. Скарыны, дзе за пяць гадоў вучобы (1979-1984) на гісторыка-філалагічным факультэце ён пакінуў значны след, бо стаўся сапраўдным лідэрам паэтычнай суполкі. Менавіта тут ён са сваімі сябрамі Алесем Бяляцкім і Анатолем Сысам спрабавалі ўзарваць традыцыйныя каноны выхавання літаратараў і пісьменнікаў. Пра гэта ён пакіне згадкі, а таксама сімвалічны верш Лён:
Мне прыснілася сёння Доля,
запаветны, як Слова, сон.
Мы з Сысом у нябёсным полі
разам жалі блакітны лён.
Разам жалі, ды раптам серпам
я адцяў галаву вужу,
і цярновыя слёзы
свербам разарвалі маю душу.
Я заплакаў з такім адчаем,
на які толькі ў сненні змог,
як па брату забітым Каін,
як Пілат ля Хрыстовых ног...
I сказаў мне на гэта Толя:
― Плачаш, - значыць грахом жывеш...
Вуж скрываўлены ў белым полі
― гэта мой развітальны верш.замоўк, і пайшоў няспешна,
аж пакуль між аблок не знік.
Над вужом, над забітым вершам
лён гайдаўся, як сінім [1, с. 43].
Пасля універсітэта дарогі сяброў-студэнтаў разыйшліся. Болей шасці гадоў, з 1984 па 1990, Эдуард Акулін працаваў у Дуброўскай няпоўнай сярэдняй школе Рэчыцкага раёна. Адначасова вучыўся ў аспірантуры Інстытута літаратуры імя Янкі Купалы НАН Беларусі. Пасля яе заканчэння пераязджае на пастаяннае месца жыхарства ў сталіцу. Тут ён адзінаццаць гадоў загадваў філіялам Літаратурнага музея ўлюбёнага ім Максіма Багдановіча Беларуская хатка, дзе адрадзіў традыцыі старажытнай батлейкі. Затым звязаў сваю долю з літаратурна-мастацкімі часопісамі (намеснік галоўнага рэдактара ― Першацвет, загадчык аддзела паэзіі ― Полымя). Цяпер ― галоўны рэдактар часопіса Верасень, а таксама намеснік галоўнага рэдактара часопіса Дзеяслоў.
Пісаць пачаў у школьныя гады, калі апантана захапіўся паэзіяй, а ў шостым класе напісаў першы верш Першая публікацыя ― аж у рэспубліканскім часопісе Бярозка, дзе зявіўся верш Бесядзь у год завяршэння школы і паступлення ў вну.
Асабліва пленным на этапе станаўлення быў перыяд вучобы ў ГДУ, калі зявіліся сурёзныя публікацыі ў вядучых літаратурна-мастацкіх газетах і часопісах. Цыкл вершаў Лес дзённага асвятлення змешчаны ў калектыўным зборніку Лагодны промень раніцы (1988). Друкаваўся ў зборнікаў паэзіі Маладыя галасы (1989), Прайсці праз зону (1996), I надзея, і лёс, і ўспамін (1998).
У 1990 выходзіць уласны зборнік Пяшчота ліўня. Пасля гэтых зборнікаў яго прымаюць у Саюз беларускіх пісьменнікаў, дзе ён з 2001 па 2007 год узначальваў секцыю паэзіі. Затым убачылі свет зборнікі Крыло анёла (1995), Радно (2000), Непрычалены човен (2003).
Ідэалам для Э. Акуліна зяўляецца М. Багдановіч ― па сутнасці, малады паэт паўтарае пошукі свайго вялікага папярэдніка ў новых умовах канца 20 ― пачатку 21 стагоддзяў. Ці не таму ў яго паэзіі спалучаюцца меладычная замалёўка, светлая акварэлька і класічныя ўзоры еўрапейскай паэзіі, да гэтага не ўласцівыя роднай літаратуры, бо ён імкнецца перасадзіць на беларускую глебу экзатычныя дрэўцы з заходнееўрапейскага паэтычнага саду (М. Скобла). Ствараючы трыялеты, тэрцыны, актавы, санеты, верлібр, таўтаграмы. Э. Акулін не проста імкнецца да арыгінальнасці, а спрабуе ўзняцца над звыклымі традыцыямі, максімальна адэкватна выказаць сябе. У гэтым [2, с. 243], ― слушна заўважае даследчык І. Штэйнер. Сведчаннем таму ― біблейскі цыкл Эдуарда Акуліна, які зявіўся літаральна ў апошнія гады. Так, услед за Уладзімірам Караткевічам і Анатолем Сысам ён сцвярджае, што талент паэта ― гэта Дар:
Плуг ― аратаму, каб араў...
А паэту Гаспод даў крылы,
каб над пожняй жыцця лятаў ―
не баяўся дрыгвы-магілы.
Нож ― Вараву, каб рабаваў...
А паэту ― пяро жар-птушкі,
каб, як Лорка, ім напісаў:
― Мама, вышый мяне на падушцы...
Грошы ― дурню, каб бедным стаў...
каб Галгофу жыцця спазнаў,
а сканаўшы, пачаў нанова [3, с. 57].
Аўтар творча адносіцца да вобразаў і выслоўяў Вялікай Кнігі, менавіта таму ягоныя вершы ўспрымаюцца не як ілюстрацыі да афарыстыкі, незямной мудрасці, а адметнае развіццё схаваных у ёй запаветаў. Так, Э. Акулін услаўляе подзвіг Ноя, у якім бачацца пэўныя алюзіі на наш дзень; услаўляе подзвіг Марыі Магдалены. Разам з тым многія выслоўі і векавыя высновы ён спрабуе спасцігнуць выразна па-свойму: так, пацалунак Іўды, што, як смоўж, споўз на зямлю з крыжа, здолеў перамагчы арду вякоў. I ў той час, калі ноч агорне крылом планету, калі вернецца Гасподзь, каб судзіць, гэты пацалунак будзе свяціць яму ў цемры; у душы грэшніка спалучаецца крыж (ад Бога) і нож (ад Смерці), якія, судакранаючыся, звіняць у сэрцы; ён услаўляе Прыгажосць:
У Хараства ― няма маста
паміж нябёсамі і зямлёю,
бо Хараство ― жыцця жарства,
якой Гасподзь у Мекку ходзіць [3, с. 49].
Па-свойму наш выпускнік прачытвае і вялікі духоўны подзвіг небавернай Еўфрасінні, што ў гліне віфлеемскай згубіла след:
Бог заўважыў яго
і з гліны той спачатку зляпіў цагліну,
а пасля ― беларускі свет [3, с. 53].
Як і раней, Эдуард Акулін усклікае: Беларусь ― мой святы каўчэг! [3, с. 57], бо ўся ягоная паэзія прысвечана радзіме, маленькай і вялікай адначасова.
Як ніхто ў беларускай паэзіі ўслаўляе прыгажосць Жынчыны: фізічную і духоўную, душэўную, параўноўваючы яе з віяланчэллю, святой і блудніцай адначасова, сумуе без яе цела, валасоў, вачэй, як у вершы Грэх:
Стаючы паміж дзвюх дарогаў,
выбіраю не рай, а грэх.
Я прашу даравання ў Бога, ―
толькі бачу вочы твае..
Ночы ў сноў адняла трывога,
перарваўся анёльскі сьпеў.
Я прашу даравання ў Бога, ―
толькі бачу вусны твае...
Праклінаючы ў думках злога,
у пустой, як душа, царкве
я прашу даравання ў Бога, ―
толькі бачу грудзі твае...
Прынікаючы да нічога,
у сляпой, як сусвет, журбе
я прашу даравання ў Бога, ―
я прашу дараваць ― цябе [4, с. 73].
Эдуард Акулін ― адзін з першых беларускіх бардаў. Згадаем, што разам з сябрамі ён стварыў у часы студэнцтва гурт БАСКІ, дзе спяваў уласныя песні. I цяпер ён адзін з самых аўтарытэтных і папулярных выканаўцаў уласных песень: ён лаўрэат Першага беларускага бардаўскага фестывалю (1993), аўтар двух магнітаальбомаў Мая Крывія (1995), Як яна і я (2000). У 2003 годзе пабачыў свет першы кампакт-дыск Э. Акуліна На пачатку была Песьня, а ў 2008 выйшла ягоная кружэлка Песні залатой Крывіі (сервія Беларускі музычны архіў). Усе запісы разыйшліся па Беларусі і прынеслі заслужаную славу аўтару. Маладзёжную аўдыторыю прыцягвала жаданне стварыць адметную краіну, Крывію, зямлю векавых бяроз, васільковае ранні, зямлю залатых буслоў, ягоны артыстызм, добры голас, музыка і ўменне ўсё гэта падаць публіцы. Музыка наклала вялікі адбітак на творчасць паэта, якая вылучаецца меладычнасцю, напеўнасцю і адначасова магутным гучаннем радка.
Аб эксперыментальным пачатку творчасці Э. Акуліна сведчыць жанравы дыяпазон ягонага апошняга па часе зборніка Вітражы, куды ўвайшлі самы кароткі раман у вершах, трыялеты і нават эпітафія. Прычым кніга мае незвычайны фармат, яна мініяцюрная, на такіх формах, лічыць М. Скобла, лепш выдаваць анекдоты ці рэцэпты для хатніх гаспадыняў, але ж не паэзію. Аднак такімі былі патрабаванні выдавецтва Галіяфы, і аўтар пагадзіўся з тым, што ў вершы павінна быць ад аднаго да васьмі радкоў. Аўтар лічыць, што гэта выбранае яго паэзіі, бо першы свой верш у ім ён, паводле ўласных слоў, напісаў студэнтам Гомелъскага дзяржаўнага універсітэта, а самы апошні - гэта, мяркую, будзе мая пасмяротная эпітафія.
Калі памру, сябры наўслед спытаюць:
Куды, паэце, крочыцьмеш у скрусе?рад бы ў рай ― анёлы не пускаюць.
Miлей, чым рай, мне пекла Беларусь [6, с. 75].
Творы Эдуарда Акуліна ўключаны ў многія анталагічныя выданні, у прыватнасці ў анталогію беларускай паэзіі серыі Школьная бібліятэка ― Спяваюць вёсны (1997); даследаванню ягонай творчасці прысвечана шмат рэцэнзій і аглядных артыкулаў. Ён лаўрэат прэміі часопіса Маладосць і тыднёвіка Літаратура і мастацтва за лепшыя паэтычныя падборкі. Лепшыя ягоныя творы перакладзены на англійскую, французскую, італьянскую, польскую, балгарскую, славенскую, харвацкую, літоўскую, латышскую, украінскую і рускую мовы. Сам ён даволі часта сустракаецца з еўрапейскімі літаратарамі, перакладае з польскай, славенскай і літоўскай моў. 3 украінскай мовы пераклаў цэлую анталогію сучаснай украінскай паэзіі Украінскі майдан.
Для дзяцей напісаў паэтычную містэрыю На Каляды (1996), якую паставіў у батлеечным тэатры, і пераклад з нямецкай мовы Маленькае Я ― гэта Я (1996).
Бо не знойдзеш такіх нідзе
Hi людзей, ні дубоў пахілых...
Беларусь ― мой святы каўчэг ―
Ад калыскі і да магілы [6, с. 79].
Даследчыкі паэтычнай творчасці Э. Акуліна часцей за ўсё засяроджваюць сваю ўвагу на такіх тэматычных кірунках, як асэнсаванне паэтам гістарычнага мінулага Беларусі, інтымнай лірыкі, пейзажнай. На жаль, творчасць Э. Акуліна недастаткова асвечана крытыкамі і літаратуразнаўцамі. Як бачым, яны звярталі сваю ўвагу толькі на асобныя рысы творчасці, а не закраналі кола праблем, якія ўздымаў паэт у сваіх вершах.
Тэма курсавой работы - раскрыць вобраз неба і зямлі ў паэзіі Эдуарда Акуліна.
Тэма прадвызначае вырашэнне наступных задач:
Ахарактарызаваць творчасць паэта з вышыні дасягненняў сучаснага літаратуразнаўства і крытыкі.
Па-новаму перачытаць лірыку Акуліна, паказаць якія важныя і актуальныя праблемы ставіў і вырашаў паэт у вершах.
Вызначыць суаднесенасць вобраза зямлі з вечнымі вобразамі;
Выявіць міфалагізацыю вобраза неба.
Ацаніць наватарскія здабыткі Э. Акуліна ў мастацкім увасабленні задумы, у раскрыцці вечных вобразаў.
Абект даследавання - паэтычная спадчына Э. Акуліна.
Прадмет даследавання - вобраз неба і зямлі.
Прапановы: вынікі курсавой работы могуць быць выкарыстаны ў працэсе выкладання курса Беларуская літаратура дваццатага стагоддзя на факультатыўных і краязнаўчых занятках у сярэдняй школе.
1. СУАДНЕСЕНАСЦЬ ВОБРАЗА ЗЯМЛІ З ВЕЧНЫМІ ВОБРАЗАМІ
Вобраз зямлі - зяўляецца адным з цэнтральных у паэзіі Э. Акуліна, які ўключае розныя іх аспекты.
Найбольш яскрава раскрыты вобраз зямлі, дзе аўтар паказвае зямлю як гарант свабоды, годнасці, упэўненасці ў сённяшнім і заўтрашнім дні; чалавек у яго адносінах да зямлі, узаемныя стасункі паміж імі; зямля як Бацькаўшчына і чалавек як яе сын і гаспадар. Засяродзім спачатку ўвагу на першым аспекце праблемы.
Зямля - слова мнагазначнае. Тлумачальны слоўнік беларускай мовы дае наступныя яго значэнні:
1) Трэццяя ад сонца планета, якая верціцца вакол Сонца і вакол сваёй асі.
) Месца жыцця і дзейнасці чалавека пры супастаўленні з небам як уяўным светам багоў.
3) Суша ў адрозненне ад воднай прасторы.
) Верхні слой кары нашай планеты, глеба, грунт.
) Паверхня, плоскасць, на якой стаім.
) Тэрыторыя, якая знаходзіцца ў чыім-небудзь выкарыстанні; глеба, якая апрацоўваецца ў сельскагаспадарчых мэтах.
) Краіна, дзяржава [7, с. 297].
Скіруем нашу ўвагу на асноўных значэннях гэтай лексемы, якія ўжывае Э. Акулін.
Мой родны кут, як ты мне мілы!
Забыць цябе не маю сілы [8, с. 3] ― гэтыя словы ведае кожны беларус. Якая пяшчота, ласка льецца ад іх. Так казаў пра свой родны кут Я. Колас.
Э. Акулін родам з Палесся. Пра Палессе, яго суровую прыроду і людзей напісана нямала самых розных па жанры твораў. Незвычайны, прывабны край прыцягваў увагу многіх пісьменнікаў. Пра яго пісалі Іван Тургенеў, Аляксандр Купрын і інш. Кожны з іх па-свойму падыходзіў да апісання прыроды гэтых мясцінаў. Аляксандр Купрын, напрыклад, у Палескім цыкле рэальна, амаль фізічна адчувальна ўзнавіў свет Палесся ва ўсей разнастайнасці яго праяў, адкрыў чытачу самыя патаемныя куточкі векавога бору, дзе незалежна і нябачна для чалавека існуе жыцце.
Палессем звязаны лёс многіх беларускіх пісьменнікаў. Тут прайшлі першыя гады настаўніцтва Якуба Коласа, што надзвычай паўплывала на яго фармаванне як мастака, грамадзяніна. Пра гэта яскрава сведчыць аўтабіяграфічны вобраз галоўнага героя трылогіі На ростанях Андрэя Лабановіча.
У невялічкай палескай вёсачцы Глінішчы пачыналася жыццёвая дарога Івана Мележа. На ўсё жыциё пісьменнік захавау самыя светлыя ўспаміны аб сваім краі,